Τα δημητριακά είναι ο βασιλιάς της Μεσογειακής διατροφής. Χάνουν όμως το στέμμα τους όταν επεξεργάζονται και τελικά, φτάνουν στο πιάτο μας φτωχά σε συστατικά. Αυτό δεν συμβαίνει με τα δημητριακά ολικής άλεσης. Έχουν επεξεργαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουν σ’ εμάς βασιλιάδες. Πώς γίνεται αυτό; Όλα είναι θέμα τρόπου και… πίτουρου!

Για να ξέρετε: ο σπόρος των δημητριακών έχει τρία τμήματα :

1. Το εξωτερικό περίβλημα, που ονομάζεται «πίτουρο», είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες αλλά και πολύτιμα θρεπτικά συστατικά όπως βιταμίνες του συμπλέγματος Β (ριβοφλαβίνη, θειαμίνη, νιασίνη κ.ά.) και μέταλλα (σίδηρος, ψευδάργυρος).

2. Το μέσο στρώμα, που ονομάζεται «ενδόσπερμα», είναι η «αποθήκη ενέργειας» του καρπού, αφού αποτελείται κατά βάση από υδατάνθρακες (άμυλο), ορισμένες πρωτεΐνες και βιταμίνες του συμπλέγματος Β.

3. Το εσωτερικό στρώμα, που ονομάζεται «φύτρο», έχει υψηλή περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά όπως πολυακόρεστα λιπαρά οξέα, λιποδιαλυτές βιταμίνες Α και Ε, βιταμίνες του συμπλέγματος Β, μέταλλα κλπ.

Το εξωτερικό περίβλημα, το πίτουρο δηλαδή, είναι εξίσου θρεπτικό με τα άλλα τμήματα, αλλά αφαιρείται με την επεξεργασία. Όχι, όμως με την επεξεργασία της ολικής άλεσης. Σ’ αυτή την περίπτωση, το πίτουρο μένει πάνω στο σπόρο, με τις φυτικές ίνες, τις βιταμίνες, τα μέταλλα και τα άλλα πολύτιμα στοιχεία του, ανέπαφα. Κι έτσι, ο σπόρος διατηρεί την αρχική, υψηλή, θρεπτική του αξία.

Καταλάβατε τώρα πόσο μπροστά είναι οι…κότες;